Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΤΖΑΚΑΣ ΚΑΙ Ο "ΘΟΛΟΣ ΒΥΘΟΣ" ΣΤΗ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2013.




Την ευκαιρία να συναντηθούν και να συνομιλήσουν με τον συγγραφέα Γιάννη Ατζακά θα έχουν οι φίλοι και συνάδελφοι, που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα της Λέσχης Ανάγνωσης Αστυνομικών, τη Τετάρτη 29 Μαΐου 2013 στο ΑΜΕΘ.
Ο Γιάννης Ατζακάς, αν και χρειάστηκε σχεδόν οκτώ δεκαετίες ζωής για να προσφέρει στους αναγνώστες τις σκέψεις του και τις εικόνες μιας ταραγμένης παιδικής ηλικίας, την οποία περιγράφει με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο στο μυθιστόρημά του «Θολός Βυθός», συγκαταλέγεται στους αξιολογότερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 2009 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τον «Θολό Βυθό» του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άγρας».
Γεννημένος το 1941 στο πανέμορφο, ορεινό χωριό Θεολόγος του Θάσου έμελε να ζήσει δύσκολα παιδικά χρόνια σε μια Ελλάδα, που μετρούσε τις πληγές της λόγω εμφυλίου. Από τα οκτώ έως την ηλικία των δεκατεσσάρων μεγαλώνει στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης. Στα εφηβικά χρόνια βρίσκει τελικά απάγκιο στη πόλη της Θεσσαλονίκης, όπου ολοκληρώνει τη μέση εκπαίδευση. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 αποφοιτά από την Φιλοσοφική σχολή και μετέπειτα εργάζεται στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση.
Έργα του τα «Διπλωμένα Φτερά» και ο «Θολός Βυθός» που αποτελούν και διλογία καθώς και το «Κάτω από τις οπλές». Το 2009 συμμετείχε και στο συλλογικό έργο με τίτλο «Παλίμψηστο Καβάλας».
Στον «Θολό Βυθό» ακούγονται δύο φωνές. Σε πρώτο πρόσωπο ακούγεται η φωνή του Παιδιού, που ψάχνει στον «Θολό Βυθό» της μνήμης του εικόνες μια ζωής, που αν και δεκαετίες προγενέστερη, καταγράφηκε ανεξίτηλα στο υποσυνείδητο. Εμβατήρια, θάλαμοι, πειθαρχία, στολές και συνάμα ξεγνοιασιά, παιχνίδια με φίλους, εκδρομές και κυρίως στέγη, τροφή και παιδεία, που τότε, στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, δεν αποτελούσαν κεκτημένα και δεδομένα αγαθά.
Σε τρίτο πρόσωπο ακούγεται η φωνή του σημερινού άντρα, που εκεί, στην έρημη ακτή, που πάντα του άρεσε να πηγαίνει, αναστοχάζεται, αποτινάσσοντας την ανεμελιά και την αθωότητα του παιδιού, σε μια προσπάθεια να ρίξει μια διεισδυτική ματιά και να φωτίσει όλες τις πτυχές της ζωής του. Το ερώτημα αμείλικτο…Τι ήταν τελικά οι παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, όπου φιλοξενήθηκαν στα χρόνια της λειτουργίας τους πάνω από 30000 ορφανά παιδιά; Απτή απόδειξη άκρατης φιλευσπλαχνίας, χωρίς καμιά απαίτηση ανταπόδοσης ή μήπως προσπάθεια χειραγώγησης και διαμόρφωσης προσωπικοτήτων;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου